martijn stronks

Voor de krant
Voor de universiteit
Boeken
In de pers
WVTTK
Over

29 november 2013 by Martijn Stronks

Het reliëf (met Roel Griffioen)

Essay – Kunstlicht – tekst in pdf

Recente berichten

Tegen de eeuwigheid
Asielzoekers stuiten op hekken van tijd
Romantiek in tijden van overregulering
Laat vreemdelingen maar wachten, dat is nu beleid
Het grote wachten. Even geduld a.u.b.

Onderwerpen

Asiel
Corona
Criminele Vreemdelingen
Gewortelde vreemdelingen
Illegale vreemdelingen
Mobiliteit
Pardonregelingen
Tijd

Citaat

Location, location, location, the estate agents say. Geography is destiny, respond the historians.

Herinneringen zijn gemaakt van wonderlijk materiaal - bedrieglijk en toch dwingend, machtig en vaag. Men kan geen staat maken op zijn herinneringen, en toch bestaat er geen andere werkelijkheid dan degene, die we in ons geheugen dragen. Elk ogenblik dat wij beleven, dankt zijn zin aan het voorgaande. Tegenwoordige tijd en toekomst zouden zinloos worden, als de sporen van het verleden uit ons bewustzijn gewist waren. Tussen ons en het niets staat ons herinneringsvermogen, een toch al problematisch en breekbaar bolwerk.

6.4311 Der Tod ist kein Ereignis des Lebens. Den Tod erlebt man nicht. Wenn man unter Ewigkeit nicht unendliche Zeitdauer, sondern Unzeitlichkeit versteht, dann lebt der ewig, der in der Gegenwart lebt. Unser Leben ist ebenso endlos, wie unser Gesichtsfeld grenzenlos ist.

I confess I do not believe in time. I like to fold my magic carpet, after use, in such a way as to superimpose one part of the pattern upon another. Let visitors trip. And the highest enjoyment of timelessness-in a landscape selected at random- is when I stand among rare butterflies and their food plants.

Deze trein rijdt naar het verleden, denkt de man met zijn ogen dicht, op weg naar het westen gaat hij tegen de tijd in, hij reist het verleden tegemoet. Hij stelt zich voor dat hij, als de afstand groter was, zijn horloge zou moeten terugzetten, (...)

en de nar die was gaan slapen kon niet slapen

Poëzie leeft, zomaar vanzelf, onder het volk; niemand hoeft ons te verheffen. Er bestaat een soort bijgeloof, de notie behelzend dat de mensheid een vorm van gezamenlijkheid is, en dat wij allemaal een onzichtbare substantie bezitten die onderling naar voeling zoekt en zicht onttrekt aan alle vormen van banaliteit - die hang naar voeling betreft het feit van de existentie en de paradoxen die wij erin bespeuren. Poëzie raakt daaraan, net als muziek en nog het een en ander.

De premisse dat alles iets anders verhult (en dus: onthult!) dan zichzelf wortelt in een religieuze manier van denken die het sap en het bloed uit de dingen haalt. Wie onder elk blad, elke vacht, elke jurk, elke broek, elke huid, elk gezicht, een essentie zoekt, houdt niet van dat blad, die vacht, die jurk, die broek, die huid, dat gezicht.

Meningen zijn voor het reusachtige apparaat van het maatschappelijke leven wat olie is voor machines; men gaat niet voor een turbine-motor staan en overgiet die met machineolie. Men spuit een beetje ervan in verborgen nippels en naden, die men moet kennen.

Zelfs al waren de tijd en de verstandigheid, het geduld om te weten en de beheersing van de omstandigheden, hypothetisch gesproken, onbegrensd, dan nog zou de beslissing structureel eindig zijn, hoe laat ze ook komt, een urgente en overhaaste beslissing, die handelt in de nacht van het niet-weten en van de niet-regel.

De schapen van een kudde worden geteld en dan zal worden gezegd dat het er vijftig zijn, ook al verschillen die schapen van elkaar en zal de herder ze moeiteloos van elkaar kunnen onderscheiden; maar worden ze geteld, dan past het om de individuele verschillen te verwaarlozen en alleen te kijken naar hun gemeenschappelijke functie. Andersom geldt dat we, zodra we onze aandacht richten op de specifieke eigenschappen van voorwerpen of van levende wezens, ze nog wel kunnen opsommen, maar er geen som meer van kunnen maken.

Het ogenblik van de beslissing is een dwaasheid, zegt Kierkegaard. Dit geldt in het bijzonder van het ogenblik van de rechtvaardige beslissing, die ook de tijd doormidden moet scheuren(...).

I am jealous of everything whose beauty does not die. I am jealous of the portrait you have painted of me. Why should it keep what I must lose? Every moment that passes takes something from me, and gives something to it. Oh, if it were only the other way! If the picture could change, and I could be always what I am now!

Procrastination is the thief of time.

De één zegt dat het wezen van de rechtvaardigheid ligt in het gezag van de wetgever, de ander in het voordeel voor de soeverein, weer een ander in de huidig gewoonte; maar één ding is zeker: op grond van enkel de rede is niets in zichzelf rechtvaardig: alles wankelt met de tijd.

Property by itself, however, is subject to use and consumption and therefore diminishes constantly. The most radical and the only secure form of possession is destruction, for only what we have destroyed is safely and forever ours.

[T]he celebrity is a person who is known for his well-knownness, while a best-seller is a book which sold well because it was selling well.

History, Tolstoy once remarked, is like a deaf man who answers questions no one has asked. I do not think that this is true of historical writers, but it may not be entirely unjust about a good many philosophers of history who, in the name of science, seek to squeeze the multiplicity of phenomena into one simple cosmic scheme.

Ooit zal ook ik er niet meer zijn. Ooit zal niemand mij meer lief aankijken, de armen om mij heen slaan of mijn naam noemen. Dan zal ik iemand zijn zonder huid, zonder haar, zonder ogen, zonder lippen, zonder neus, zonder stem, zonder oorschelpen, zonder hart en zonder geslacht. Ooit zal niemand mij meer missen. Ooit zal er geen enkel Pssst meer naar mij uitgaan. Wat een stug idee is dat. Moge mijn leven dan een paar oorzaken hebben gecreëerd waarvan de gevolgen zullen oplaaien in gloeiend hete harten. Harten die op hun beurt zullen stilstaan maar het vuur dan hopelijk al hebben doorgegeven.

Een proces, systeem of een wiskundige functie is stationair wanneer het onafhankelijk is van de tijd.

Voor wie net als ik 65 jaar in dezelfde stad woont, worden de landschappen van de stad ten slotte een soort index van ons gevoelsleven. Een straat kan ons doen denken aan de steek die we voelden toen we ergens ontslagen werden; de aanblik van een bepaalde brug kan de eenzaamheid van onze jeugd doen herleven. Een plein roept wellicht de gelukzaligheid van een liefdesrelatie weer op; een donkere steeg roept onze politieke angst weer in herinnering; een oud koffiehuis doet ons denken aan onze gevangengenomen vrienden. Een plaat herinnert ons eraan hoe warm we ooit waren.

In mijn functie van vakidioot hoor ik in ‘Wir schaffen das’ evenveel lettergrepen als in het nogal anders gestemde ‘Eigen volk eerst’ (Vlaams Belang). Merkel voegt in haar tegendeel met een persoonlijk voornaamwoord tegelijk daadkracht toe. Dat deze van een gemeenschap moet komen, bewijst de klank van ‘Wir schaffen das’ die al samenhang laat horen – ‘Eigen volk eerst’ suggereert los zand.

we bestaan in de stiltes tussen de geluiden die we maken

Dieses Buch, die wehrlose Frucht harter Erfahrungen, lege ich auf dem Altar der Rechtswissenschaft nieder.

Le multiculturalisme à 1000 euros par mois, ce n’est pas pareil que le multiculturalisme à 5000 euros par mois, évidemment.

De tijd, de tijd de tijd
Als je 't zegt ben je 't ding alweer kwijt
De tijd de tijd de tijd
Die de eeuwigheid snippert en splijt
De tijd de tijd de tijd
Dat begrip dat je nergens toe leidt
Maar vandaag is de tijd aan Martijn gewijd
Hij is klaar met zijn proefpennestrijd

Dat is het punt, en dat is het verfijnde van mijn onderneming; dat een dolende ridder met reden gek wordt, is niets bijzonders en niet iets om erkentelijk voor te zijn: de kneep zit 'm erin de kluts kwijt te raken zonder aanleiding.

‘Een ingewikkeld proces,’ lachte de Italiaan. ‘Een eigenaardige manier van inburgeren. Maar natuurlijk, de jeugd is overal toe in staat. Zij went niet, maar wortel schiet ze wel.

© 2024 martijn stronks